Het registratienummer van de VML is BELp4n3hs2gan2ae
Elk modelluchtvaarttoestel moet naast het gebruikelijke registratienummer (OO-Vx-xxxx) dit registratienummer op of in het model plaatsen. Het nummer moet leesbaar zijn en gemakkelijk te vinden zijn als het in het toestel werd geplaatst.
EBR68 Tongeren zal actief zijn op :
Zaterdag xxxx vanaf 10u tot 19u.
Zondag xxxxx vanaf 10u tot 19u.
Zie LINK voor verder informatie
Dit jaar vindt in de hoogste categorie van het modelvliegen op het gebied van racen (F3D Pylon Racing) het wereldkampioenschap plaats tijdens 8-14 Juli in Muncie (Indiana, USA). Team Lentjes behaalde op het WK in 2019 (Australië) een welverdiende 4de plaats. De drang was dus groot om dit jaar een podiumplaats te behalen. De vele nieuwe ontwikkelingen, zoals het ontwerpen van een eigen propeller (zie vorig verslag), schept hoge verwachtingen. Na enorm veel onverklaarbare technische tegenslagen behaalde ze toch nog een 5de plaats.
Team Lentjes (vader Wim en zoon Bram) zijn hun hele leven al gepassioneerd door Pylon Racing. Na het behalen van de Europese titel in 2021 is het hun droom om één keer wereldkampioen te worden. Uit 12 verschillende landen werd de top 30 van de wereld samengesteld om in Muncie te strijden voor de wereldtitel, m.a.w. lag de lat dus erg hoog.
Omstandigheden en tactiek
Team Lentjes met hun Vector
Het is algemeen geweten dat de weersomstandigheden in Muncie erg moeilijk zijn om een betrouwbare en snelle setup samen te stellen. In de zomerperiode is het rond de 33°C, heerst er een lage luchtdruk (975 hPa) en schommelt de relatieve vochtigheid behoorlijk. Om hierop in te spelen vetrokken we al vroeg richting Amerika om vele testvluchten te maken op het uitgebreid modelvliegveld van de AMA (Academy of Model Aeronautics). Twee testdagen waren ingepland. De eerste dag werd er getest met de minder krachtige motoren en op de tweede dag met de betere motoren. Al snel zagen we aan de hand van onze uitgebreide data-analyse dat het inderdaad erg lastig was om snelheid te vinden, desondanks onze setup wel vrij betrouwbaar was. Enkele aanpassingen aan de setup zorgde ervoor dat we de tweede testdag met onze 2 beste motoren relatief snel waren, 320 km/h gemiddeld, ongeveer 10-15 km/h trager dan in Europa.
De dag voor de start van een WK wordt er altijd een ‘official practice’ gehouden. Hierin krijgt elke piloot 10 minuten de tijd om rond het driehoekig parcours te vliegen. Tevens is er een jury aanwezig en worden de tijden nauwkeurig gemeten. Wij konden 3 vluchten maken en behaalde tijden rond de 57-59 seconden, behoorlijk goed in deze weersomstandigheden. Toch schrokken we van de adembenemende snelheid van Emil Broberg (Zweden) en de Amerikanen. Zij vlogen wel tijden rond de 56 seconden!
Het WK zelf bestaat uit 4 dagen? De eerste 3 dagen moet elke piloot telkens 4 vluchten maken en op de laatste dag worden er nog 2 vluchten per piloot gemaakt. In het totaal maakt elke piloot dan 14 vluchten, waarvan de 11 beste tellen. Het is dus eerder een marathon dan een sprintrace!
WK Dag 1: Een moeilijke start
Amerikanen tonen hun model voor de jury.
Tijdens de trainingen merkte we al op dat de wind erg wisselvallig kon zijn. Soms was het windstil en enkele minuten later stond er een wind van wel 25 km/h. Dit maakt het extra lastig om kort achter pylon 1 te draaien, aangezien deze pylon 180 meter van ons af staat. De eerste vlucht waren we behoorlijk op snelheid, maar kregen na de vlucht een tijd van 63.45 seconden te zien op het scorebord. Uit de data-analyse bleek dat het vliegtuig sneller was dan in de trainingen en we te weinig rekening hadden gehouden met de wind. Als gevolg vlogen we veel te diep achter pylon 1 en verloren dus enorm veel tijd. De tweede vlucht ging het al beter aangezien we een tijd van 60.29 seconden vlogen, maar het kon nog korter. We namen het risico en vlogen een tijd van 58.49 seconden. Eindelijk hadden we het onder de knie! De vlucht daarop viel de motor na enkele rondes op een merkwaardige manier stil en dus werd er een straftijd van 200 seconden aangerekend. Na de motor te inspecteren merkten we op dat de krukas beschadigd was door een probleem in de lagering, een gekend maar zeldzaam fenomeen onder de piloten. Na dag 1 strandde we op een magere 7de plek. Gelukkig is nog niets verloren en doen strijdwaardig verder.
WK Dag 2: Op weg naar het podium
De snelste motor herstellen was onmogelijk en we gingen dus met onze tweede beste motor maar aan de slag. Door de hoge vochtigheidsgraad in de ochtend lukte het ons niet om de motor op de resonantie pijp te krijgen, een cruciale zaak om een vlucht te kunnen maken. Hierdoor moesten we het kopvolume van de motor behoorlijk verlagen. Dit gaf ons gemengde gevoelens omdat we in Europa nog nooit met zo een laag volume hadden getest, maar natuurlijk hadden we ook nog nooit in deze weersomstandigheden gevlogen. Toch gingen we erg snel en behaalde tijden van 58.57, 60.12 en 58.56 seconden. Zo klommen we naar boven in het klassement want de concurrentie maakte fouten. Om de dag af te sluiten lieten we nog éénmaal zien tot wat we in staat waren en vlogen een 57.99! Deze enorm goede resultaten zorgde ervoor dat we na dag 2 op de 3de plaats stonden.
WK Dag 3: De onverklaarbare technische problemen
Uit de data-analyse van de 57.99 zagen we dat de motor uit het niets 400 RPM meer draaide dan ervoor en het vliegtuig was dus sneller dan ooit tevoren. Een uitgelezen kans om tijden rond de 56 seconden neer te zetten en zo op te rukken richting de eerste plaats. In de eerste vlucht van deze dag viel jammer genoeg opnieuw de motor stil. Weer zagen we dat de krukas beschadigd was door hetzelfde probleem met de lagering. Wat een ongeluk! We hadden dit probleem nog maar 2 keer in 8 jaar meegemaakt en nu 2 maal op 2 dagen! Zo vlogen we de komende 3 vluchten met onze 3de beste motor, maar deze draaide elke vlucht slechter en slechter. Dit resultaat was ook zichtbaar in de gevlogen tijden van 61.74, 61.68 en 62.13 seconden. Wat was er toch aan de hand? Toen we de motor uit elkaar haalde was het direct duidelijk dat de zuiger erg fel aangetast was, onmogelijk om nog verder te vliegen met deze motor. We strandde uiteindelijk na dag 3 op een 5de plaats. Een 3de plaats was nog mogelijk indien we op de laatste dag nog twee bloedsnelle tijden zouden neerzetten. Maar hoe?
Vader en zoon Mees (Australië) klaar voor de start.
In diezelfde avond deden we nog 5 testvluchten met diverse setups, maar niets was snel. We hadden nog 1 keuze en dat was om onze motor “MB4” in te schakelen. Deze motor is een fenomeen op zich, vaak onbetrouwbaar, maar soms gaat deze bloedsnel! Waarom weten we niet. De onbetrouwbaarheid zorgt ervoor dat deze onbruikbaar is om een volledig WK mee te vliegen. Gelukkig moesten we nog maar 2 vluchten maken, het was dus alles of niets!
WK Dag 4: De laatste kans
De voorlaatste vlucht brak aan, de MB4 deed op de grond zijn werk en vertrok bij de start richting pylon 1. Net voordat Bram de eerste bocht wilde maken viel de motor stil. Weer een 200! Hoogstwaarschijnlijk stond de motor te rijk bij de lancering en kon deze onze krachtige, maar veel belastende propeller niet trekken, mede door zijn onbetrouwbaarheid. We hadden nu 3x een 200 op het scorebord staan en nu kunnen we ons geen 200 meer permitteren, aangezien we anders onze 5de plaats verloren en zo zouden naar achter worden gekatapulteerd in het eindklassement. Een 3de plaats zat er niet meer in, maar wel een 4de . Hiervoor moesten we de Amerikaan Randy Bridge (wereldkampioen 2007 & 2015) weten te verslaan door een 57.17 te vliegen. Een zowat onmogelijke opdracht, maar wij geven nooit op. Een kleinere diameter van propeller, minder motorkoeling en de resonantiepijp wat heter maken op de grond, zou ervoor moeten zorgen dat deze motor niet opnieuw stil zou vallen. Indien dit lukt wisten we dat er een kans bestond dat de MB4 zijn topvermogen zou kunnen leveren.
Emil Broberg en Bram Lentjes.
In deze laatste vlucht, deed de MB4 precies wat we gehoopt hadden. Bloed en bloedsnel ging ons vliegtuig en de motor draaide onwaarschijnlijk goed. Bram vloog zo kort als hij kon rond de pylonen en nam veel risico, alles voor de 4de plaats. Na de vlucht stond er een 55.81 op het scorebord, de snelste tijd van heel het WK!!! Na deze euforie kregen we toch te horen dat Bram één keer voor pylon 3 had gedraaid en dus werd Bram een 61.39 aangerekend. Deze pylon cut werd ons niet medegedeeld tijdens de vlucht, terwijl dit altijd zichtbaar zou moeten zijn. Na een discussie met de jury was het onmogelijk om deze pylon cut te laten wegvallen, noch een reflight te krijgen. Dit zorgde ervoor dat ons de 5de plaats werd toegekend op dit WK.
Conclusie
Emil Broberg gehuldigd tot wereldkampioen
De opeenstapeling van alle technische problemen zorgde ervoor dat we onze droom niet hebben kunnen verwezenlijken, noch mee te strijden voor een podiumplaats op dit WK. Technische problemen horen nu eenmaal bij deze technische sport en kan zelfs de allerbesten overkomen. Aan de andere kant hebben we dit WK wéér enorm veel geleerd, vooral over de motorafstelling in extreme weersomstandigheden. Toch mogen we niet klagen, onze nieuwe zelfgemaakte propeller heeft laten zien dat we qua snelheid meekunnen strijden met de wereldtop. Dit was niet het geval op het WK 2019 in Australië waar we 4de werden. Hier behaalde we deze plaats door de betrouwbaarheid van de setup en niet door de hoge snelheid.
Voor de rest was het een super WK! Het is altijd geweldig om de andere piloten uit alle uithoeken van de wereld weer in real life te ontmoeten, vooral na 3 jaar wegens de pandemie. De wereldtitel ging dit jaar naar Bram zijn boezemvriend Emil Broberg (24 jaar). De tranen liepen, uit blijdschap, van Emil en Bram hun ogen op het moment dat Emil wereldkampioen werd, net na de gevlogen pylon cut van Gino Del Ponte in zijn laatste vlucht. Emil en Bram mochten éénmaal dit WK samen vliegen, wat uitdraaide tot een prachtige vlucht. Voor velen één van de mooiste vluchten van het afgelopen WK. Deze vlucht werd door de GoPro camera van Bram opgenomen en is hier te bekijken:
https://www.youtube.com/watch?v=VyFJ9UByGkE
Volgend jaar zal het WK plaatsvinden in Drachten (Nederland). Hierin gaan we opnieuw een poging wagen om de wereldtitel te veroveren en hopelijk met meer succes. Eerst strijden Bram en Wim nog mee voor de Europese en World Cup titel op het einde van dit jaar. Graag zouden we de modelvliegclubs TMV en PMF willen bedanken, maar ook de BML en VML voor alle steun tijdens de afgelopen jaren.
Bezoek ons op zaterdag 6 en zondag 07 augustus voor opnieuw een “Warbirds over Tongeren” evenement, met replica’s van de meest bekende oorlogsvliegtuigen.
Piloten en helpers kunnen zich HIER inschrijven
De wereldkampioenschappen F3D Pylon Racing, de allersnelste categorie van het modelvliegen, zullen plaats vinden in Muncie (USA) van 8 tot 14 Juli. Hierin zal Team Lentjes, de Europese kampioen van 2021, deelnemen en proberen hun droom te verwezenlijken. Wereldkampioen worden! Om zich hiervoor volledig klaar te stomen namen ze dit jaar deel aan twee Europese kampioenschappen, waarin ze telkens zilver behaalde.
Team Lentjes (vader Wim en zoon Bram) zijn al hun hele leven actief bezig met Pylon Racing. Na de vele successen uit het verleden zoals bijvoorbeeld een 4de plaats op het WK in 2019 willen ze dit jaar alles op alles zetten om 1 x wereldkampioen te worden. Uit alle trainingsvluchten met bijbehorende data-analyses van de afgelopen jaren, wisten ze dat het vrijwel onmogelijk zou zijn om met de huidige setup wereldkampioen te worden. Na vele analyses, brainstorming en denkwerk hebben we vastgesteld dat de propeller nog verbeterd kon worden. Daarom hebben wij afgelopen winter een nieuw project gestart.
De zelfontworpen nieuwe propeller
Uit de grote hoeveelheid data die we de afgelopen jaren hebben verzameld, kennen we de karakteristieken van al onze beschikbare propellers. Sommige propellers zorgen ervoor dat het vliegtuig erg goed versnelt terwijl andere propellers net voor een hoge topsnelheid zorgen. Samen met Robbert van den Bosch (wereldkampioen 2009) zijn we gestart met het ontwerpen van een propeller in SolidWorks (3D CAD tekenprogramma). We hebben gekozen om speciale superkritische profielen richting de tip te gebruiken en dit in combinatie met een naar achter gebogen voorlijst om het kritisch mach getal te reduceren. Ook is er veel aandacht besteed aan het spoedverloop, breedte van het propellerblad, procentuele dikte, etc. Uiteindelijk is van deze ontworpen propeller een mal in SolidWorks getekend en daarna CNC gefreesd uit een aluminium blok. Na veel experimenteren met diverse soorten carbon, epoxy, vulling en temperaturen zijn we erin geslaagd via vacuümtechniek, onze eerste zelfgemaakte propellers te fabriceren.
De eerste testen werden uitgevoerd en de resultaten waren zeer belovend. Aangezien deze propeller beter rendeert op een lager toerental moesten we onze motor-resonantiepijp combinatie aanpassen, om zo op zoek te gaan naar het topvermogen. Uit de verzamelde data zien we dat deze nieuwe ontwikkelde propeller het vliegtuig beter laat versnellen en een hogere topsnelheid bereikt van zeker 10km/h. In theorie zou dit betekenen dat we gemiddeld 1,5 seconde sneller kunnen vliegen.
International Pisa Grand Prix (23-24 april)
Het eerste EK van dit jaar vond plaats in de Italiaanse stad, Pisa. De trainingsvluchten op vrijdag verliepen tussen de regenbuien door redelijk goed.
De gemiddelde snelheid in deze vochtige omstandigheden lagen relatief vrij hoog, namelijk 325 km/h. Op zaterdag vlogen we gemiddeld rond de 58,5 seconden. Toch waren we niet helemaal tevreden aangezien geen enkele vlucht perfect verliep. De kleine foutjes zorgde ervoor dat we de nieuwe propeller niet optimaal konden gebruiken. We vertrokken éémaal te laat, Bram maakte een stuurfoutje en er werd een pylon cut gejureerd (+10%). Zaterdagavond strandde we op een 2de plaats, achter de bloedsnelle Italiaan Carlo Perella (Europees kampioen 2011-2013) en voor de Tsjech Tomas Andrlik (3de WK 2015). Door het slechte weer werd de wedstrijd op zondag gecanceld en werden we bekroond met de 2de plaats op het eerste EK van 2022.
Swedish Fast Track Challenge (6-8 mei)
Precies twee weken later zakte we af naar de stad Pålsboda, gelegen ten westen van Stockholm voor het 2de EK van dit seizoen. Op vrijdag werden zoals gewoonlijk de eerste oefenvluchten gevlogen. Het was droog weer, niet te warm en een hoge luchtdruk, optimaal voor onze motoren. Weer zagen we goede resultaten met onze nieuwe propeller en zo waren we optimaal voorbereid voor deze wedstrijd.
De eerste wedstrijdvlucht op zaterdag liep volledig mis. Bij het opstijgen raakte de propeller het gras, de motor viel stil en Bram moest noodgedwongen een buitenlanding maken. Bij het ophalen van het vliegtuig bleek dat Bram in een lager gelegen beek was geland. De besturing en datalogger was volledig nat geworden en dus konden we met dit toestel niet meer vliegen. De tweede, derde en vierde vlucht verliepen goed met gemiddelde tijden rond van 58 seconden. Door de constant veranderende weersomstandigheden was het erg lastig om een goede naaldafstelling te vinden. Zo stond de motor in de vijfde vlucht te scherp en na enkele rondes viel deze door oververhitting stil. Ook hier, net zoals in de eerste vlucht, werd een straftijd van 200 seconden genoteerd en we eindigde achteraan in het klassement. Op zondag zouden drie vluchten gevlogen worden en ons doel was om in de top 6 te eindigen om zo alsnog in de halve finales te geraken.
Op zondag, tijdens de drie vluchten werden er geen risico’s genomen en vlogen we safe rond de 59 seconden. Op die manier strandde we in de top 6. Eindelijk het moment om onze nieuwe propeller te testen in de halve finale. Dit lukte, want Bram vloog een nieuw persoonlijk record van 56.44 seconden! De Zweden Emil Broberg (2de WK 2015 en 2019) en Thomas Eriksson (3de WK 2017), vlogen wereldtijden rond de 55 seconden. Zo mochten we als 3de naar de finale en zagen we uit de data-analyse dat er nog een klein beetje marge was om korter rond de pylonen te vliegen en onze tijd te verscherpen.
De finale brak aan en we wisten dat er nu risico’s mochten genomen worden om beide supersnelle Zweden te verslaan. Onze motor liep als een kogel! Uit het niets draaide deze 400 toeren meer dan normaal en behaalde het vliegtuig een gemiddelde snelheid van 343km/h (snelste ooit gemeten in onze database). Bram vloog perfect in het spoor van Emil en wist hem bij te houden, een hele kunst! Na de 10 rondes verscheen er op het scorebord een tijd van 54,90 seconden voor Team Lentjes, een nieuw persoonlijk en Belgisch record!
Dit is 0,37 seconden sneller dan het wereldrecord gevlogen door de Amerikaan Randy Bridge in 2019 op het WK. Zo een record kan enkel en alleen opnieuw verbroken worden tijdens een WK. Vader en zoon waren in extase, desondanks Emil de finale had gewonnen met een wereldtijd van 54,55 seconden. Deze finale werd ook vastgelegd door de GoPro camera op Bram zijn helm, zie onderstaand filmpje:
We kijken heel positief terug naar de afgelopen twee EK’s. We weten nu dat in diverse weersomstandigheden onze eigen zelfontworpen propeller veel potentieel heeft. Met deze nieuwe ervaringen en propeller gaan we ons uiterste best doen om deze zomer zeker 1 x in ons leven wereldkampioen te worden!
Nadat tijdens de zomer een handvol leden hun eerste stappen waagden met jet-aangedreven modellen werd het al snel duidelijk dat zoiets best onder begeleiding gebeurt van ervaren jet-vliegers. Eentje ervan had recent onze club vervoegd, anderen kwamen er een paar weekends bij om onze leden te helpen in het verwerven van de nodige technische kennis en toch wel specifieke vliegwijze. Die piloten maken deel uit van een uitgebreidere groep (komende uit verschillende steden in de Benelux) die vliegdemonstraties brengen op allerlei fly-inns en shows. Daardoor kennen ze elkaar wel maar stammen in feite uit verschillende clubs. Door kennis te maken met ons vliegveld (en gastvrijheid?) opperde iemand het idee om hun seizoenstreffen gezamenlijk te laten doorgaan tijdens een gewoon vliegweekend op de Tongerse TMV. Ons bestuur ging ermee akkoord en bereidde zelfs ondanks zo laat in het seizoen de kampeerweide voor, geen overbodige luxe daar uiteindelijk vrijdagnamiddag reeds een vijftiental caravans hun plekje innamen voor het weekend.
Zaterdag ontdekten we wat die piloten allemaal in petto hadden: een rijk assortiment aan indrukwekkende grotere modellen die professioneel (voor)gevlogen werden. Dit belette niet dat onze eigen clubleden ook konden vliegen zodat op een zeker moment 28 toestellen op het veld stonden (en effectief gevlogen hebben). Zonder programma, lijsten, dirigent of prioriteiten lukte het uitstekend om jets, helicopters, gesleepte zwevers, EDF’s, F3A props, paramotor en dergelijke achtereenvolgens, of na samenspraak samen, ons luchtruim te delen. Behalve een frisse ochtendstart was het weer uitzonderlijk zonder wolken onder de 700m (EBR68 werd geactiveerd zodat de jets ook verticaal hun gang konden gaan) en met een matige crosswind tijdens het ganse weekend. Op de dronebeelden van Bert op zaterdag kan je ook zien dat wij nogmaals de solide verplaatsbare pilot-boxes opgesteld hadden. Dit laat niet alleen toe om een vlieg- en veiligheidslijn te visualiseren maar beschermt ook enigszins de piloten indien zo’n grote kist tijdens opstijgen of landen zou uitbreken, nu alleen nog het gros van de piloten ervan overtuigen om daarin plaats te nemen als ze vliegen.
Zondag was er traditioneel wat minder eigen volk maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de komst van een vijftal Waalse jet-piloten die demonstreerden dat de Belgen zeker niet moesten onderdoen voor de Nederlanders. Elegante grote schaal-turboprops alterneerden met zeer grote jets met soms gestuurde nozzles waardoor alle aanwezigen zonder stress (was geen show) continu elkaar kritisch bewonderden en er regelmatig spontaan applaus klonk na alweer een geslaagde vlucht. Ook vermeldenswaardig is dat ondanks de grootte en power van deze toestellen, ze in doorsnee minder (storend?) geluid produceerden dan wat de eigen clubleden soms de lucht in durven sturen. Nadat op zondag alle toestellen het veld verlaten hadden konden we alleen maar vaststellen dat alles zo ordelijk en veilig verlopen was dat er niemand zelfs enige herstelling hoefde uit te voeren, zeldzaam na zo een een intens weekend vliegen. Iedereen was zo enthousiast over het weekend dat er reeds plannen gesmeed werden door zowel bestuur als bezoekers om in 2022 een informele jet-meet op de agenda te voorzien.
Dit jaar vinden in de hoogste categorie van het modelvliegen op het vlak van racen (F3D Pylon Racing) drie grote Europese kampioenschappen plaats in Tsjechië, Duitsland en Frankrijk. Het eerste EK vond plaats tijdens het weekend van 14-15 Augustus in Mělník waarin Team Lentjes al de eerste plaats behaalde, zie vorig verslag. De tweede wedstrijd in het weekend van 28-29 Augustus in Rothenburg en het laatste EK vond plaats tijdens 11-12 September in Tours. Na een zéér spannende strijd tegen de beste piloten van Europa werd deze gewonnen door de Tongenaar Bram Lentjes.
Team Lentjes (vader Wim en zoon Bram als piloot) zijn al 8 jaar actief in de allerhoogste klasse van het RC Pylon Racing, F3D. Van de vele successen die ze al hebben geboekt in de afgelopen jaren, zoals een 4de plaats op het WK 2019 in Australië is deze Europese titel de kers op de taart. De EK’s van 2021 waren een uitstekende voorbereiding om in 2022 een worp te doen naar het wereldkampioenschap. Dit WK zal plaatsvinden in Muncie, Amerika tijdens de maand juli.
Toen we op vrijdagochtend de buienradar aanzette, zagen we al direct wat voor een dag het zou zijn. Regen, regen en nog eens regen. Dit is enerzijds niet prettig om in te vliegen, maar ook heel erg slecht voor de motoren en de zender. Tevens wordt de volledige aerodynamica van de vleugel verstoord door de regendruppels die tijdens het vliegen erop terecht komen. Er werd op deze dag weinig getraind, maar als de regen even wat minder was stormden we toch naar buiten om te oefenen. In deze vochtige omstandigheden reageren de motoren toch anders en zijn veel kritischer. Hierdoor moesten we de compressieverhouding van de motoren aanpassen om toch de betrouwbaarheid te garanderen. Na wat trainingsvluchten gemaakt te hebben, kregen we het voor elkaar om twee motoren klaar te stomen die wel redelijk goed presteerden. De trainingsvluchten lagen rond de 61 seconden, wat we verwacht hadden in deze moeilijke omstandigheden.
Omdat de weersvoorspellingen voor zondag erg somber waren, werden er op zaterdag zo veel mogelijk vluchten gevlogen. Nog steeds waren de weersomstandigheden op zaterdag erg kritisch, vooral de hoge vochtigheidsgraad in de lucht zorgde ervoor dat de motorafstelling bij veel piloten niet optimaal presteerde. Zo kregen enkele piloten de motor niet gestart in de 1ste minuut of viel deze stil tijdens de vlucht, wat resulteert in een straftijd van 200 seconden. Onze aanpassingen aan de motor op vrijdag waren van groot belang aangezien we alle vluchten konden voltooien. Onze gemiddelde tijd lag rond de 59 seconden, niet slecht in deze omstandigheden. Tijdens Bram zijn laatste vlucht op zaterdag werd er voor hem een pylon cut gejureerd, waar hij zijn twijfels over had. Dit resulteerde in een tijd van 66 seconden. Desondanks deze pylon cut strandde we zaterdagavond bovenaan het klassement. Er moest nog één goede vlucht gevlogen worden op zondag om de overwinning in de wacht te slepen. Door deze pylon cut kon Bram zich geen slechte tijd meer veroorloven aangezien hij dan geen podiumplaats meer zou kunnen bemachtigen.
Tijdens het proefdraaien op zondagochtend wou onze beste motor, waar we de afgelopen 5 vluchten mee gevlogen hadden, niet in resonantie met de pijp komen. Dit betekent dat de motor niet ten volle start en het dus onmogelijk is om een vlucht te maken. We waren erg verwonderd en begonnen behoorlijk wat stress te krijgen omdat dit nooit voorkomt met onze prop/motor/pijp afstelling. Moesten we de motorafstelling van deze motor aanpassen of toch de andere motor nemen? Uit voorzorg besloten we toch de andere motor te nemen, maar het bleef een groot risico omdat we niet exact wisten hoe we deze moesten afstellen op de grond. Het moment van de vlucht brak aan! De spanning steeg en dit was voor Bram een van de moeilijkste vluchten uit zijn hele leven. De motor stond te rijk en verliest dan vermogen, er mocht geen pylon cut gevlogen worden en de motor mocht zeker niet stilvallen. Na de 10 rondes te voltooien stond er een magere tijd van 61.24 seconden op het scorebord. Dit zorgde ervoor dat de vlucht met pylon cut wegviel en we de eerste plaats behaalden op het EK in Rothenburg!
Tijdens de trainingsvluchten was het duidelijk zichtbaar dat de Fransen en Italianen behoorlijk snel vlogen. Jammer genoeg kampten wij met behoorlijk wat technische problemen. Tijdens de eerste trainingsvlucht brak de piston van onze beste motor in twee en het carter van de reservemotor voor dit vliegtuig was reeds gebroken na één vlucht. Op het einde van de dag hadden we uiteindelijk twee motoren die wel redelijk op niveau presteerden. We waren klaar voor de wedstrijd, maar de concurrentie was enorm groot.
Op zaterdag werd er door Team Lentjes een magere tijd van 60.56 seconden op het scorebord neergezet. Uit de data analyse stelden we vast dat we te diep achter Pylon 1 vlogen. Onze focus lag dus tijdens de tweede vlucht om korter rond deze pylon te bochten, niet eenvoudig aangezien deze 180 meter van ons verwijdert staat. Dit lukte in de eerste rondes, maar na de 6de ronde viel de motor stil en dus kregen we een straftijd van 200 seconden. De gloeiplug was helemaal verbrijzeld en gedetoneerd, maar we snapten helemaal niet waarom. Uit voorzorg namen we toch maar de andere motor, waarvan de naaldafstelling toch kritischer was. Inderdaad, dit zorgde ervoor dat in de 3de vlucht van de dag de motor te rijk stond en we een magere 61.64 seconden vlogen. De vlucht nadien draaide Wim de naald op de grond meer dicht en dus liep de motor veel krachtiger. Een mooie tijd van 58.76 seconden verscheen op het scorebord en we wisten dat er nog meer potentieel in zat om nog snellere tijden te vliegen.
De concurrentie ging bloedsnel! De Italianen en Fransen behaalden tijdens hun vluchten wel tijden van rond de 57 a 58 seconden. Team Lentjes strandde zaterdagavond op een 6de plaats en het doel was om op de zondag tweemaal een tijd rond de 58 seconden te vliegen om zo toch nog een plaats in de halve finale te bemachtigen. Als dit zou lukken wisten we uit de data analyse dat er het potentieel in zat om een tijd rond de 56 seconden te vliegen in de (halve-)finale.
De zondagochtend was het nog erg vochtig buiten en dan presteren de motoren een stuk minder. Dit probleem ondervond iedereen, want niemand behaalde de snelle tijden van de dag ervoor. Ook wij presteerden zéér ondermaats, een tijd van 61,36 seconden werd gevlogen door Bram. Om in deze halve finale te komen moesten we bij de top 9 terechtkomen. Het volstond om gewoon de 10 rondes op ons tempo uit te vliegen, zonder één pylon te missen.
In deze spannende laatste vlucht startte Bram de motor, Wim regelde de naaldafstelling en alles verliep volgens plan. 5 seconden voor het lanceren van het vliegtuig werd ineens de motor onregelbaar op de naald. We vertrokken te laat en de motor stond veel te rijk. Het vliegtuig vloog enorm traag (200 km/h, normaal 325 km/h) en de motor kreunde van de pijn. Als laatste hoop probeerde Bram met een hand verder te vliegen en met de andere hand de on board glow bij te regelen op de zender. Tevergeefs, de motor viel stil en zo werd Team Lentjes helemaal naar achter gekatapulteerd in de eindrangschikking. Het was over en out voor Team Lentjes op dit laatste EK, maar wat was er nu precies gebeurd in deze laatste vlucht? Door de enorme trillingen van de motor, was er een 1mm ring tussen de motor en resonantiepijp gebroken. Dit kleine stukje vloog in de resonantiepijp en blokkeerde de uitlaat. Hierdoor wordt de motor onregelbaar en de resonantiepijp kan dan zijn hete uitlaatgassen niet kwijt. Zo raakt de motor volledig oververhit en valt dan stil. Deze oververhitting was duidelijk zichtbaar na de vlucht aangezien er een gat in de piston was gebrand. Dit is de allereerste keer in 8 jaar tijd dat we dit meemaakte en zo iets komt zelden voor.
Dit laatste EK van 2021 in F3D illustreert perfect hoe ontzettend moeilijk het is om altijd op niveau te blijven presteren in deze tak van het modelvliegen. Toch mogen we enorm fier zijn op onszelf omdat we op rij alle 7 voorgaande Europese/Internationale wedstrijden hebben gewonnen: Modena 2019, Pålsboda 2019, Blatná 2019, Olomouc 2020, Holstein 2021, Mělník 2021 en Rothenburg 2021. Omdat we beide EK’s in Mělník en Rothenburg al hadden gewonnen, werden we in Tours uitgeroepen en bekroond als Europees Kampioen 2021 in F3D Pylon Racing met de Euro Cup. Dit is een enorme wisselbeker die sinds 1991 elk jaar wordt uitgereikt en waarvoor er ieder jaar hard wordt gestreden.
Deze titel is een cumulatie van 8 jaar enorm hard trainen, testen, uitproberen en data analyseren. Graag zouden we de modelvliegclubs TMV en PMF willen bedanken, maar ook de BML en VML voor alle steun tijdens de afgelopen jaren.
